De weg der smarten
09/04/22 20:45
DE WEG DER SMARTEN.
Het was bijna negen uur in de morgen. Toen Jezus naar de heuvel Golgotha werd gebracht om daar gekruisigd te worden. In de tempel wordt het morgen offer gebracht. Hij ging het grootste offer brengen der wereld brengen, Ze hadden Hem het kruis op zijn schouder gelegd en Hij sleepte het hijgend voort. Achter Hem gingen ook nog twee andere gevangenen, elk met hun kruis, twee rovers die ook tot de kruisdood veroordeeld waren. Romeinse soldaten dreven hun voort, een hoofdman te paard voorop. Zo wrong de droeve stoet zich voort door de smalle straten, door een haag van nieuwsgierige op dringende mensen. Voor die mensen was het een dag van vreugde. Zij vierden feest, het feest der verlossing. Maar die drie veroordeelde wachtten een lange marteling en daarna de dood. En niemand van al die duizenden heeft begrepen dat door de dood van die Ene, die ze nu vol verachting smaadde en bespotten, hun het ware feest der verlossing zou worden bereid. Ze gingen voort en droegen hun kruis die drie ten dode gewijd. Maar Jezus had reeds teveel geleden. Zijn krachten waren beproefd in de nacht, in de hof van Gethsémané! De verhoren voor Annas en Kajafas, voor Herodus en Pilatus hadden Hem uitgeput. De geseling en de mishandelingen door de knechten hadden Hem verzwakt. Nog sleepte Hij zich voort, maar met zijn laatste krachten. Zijn kleed kleefde vast aan zijn gewonde huid. Zijn knieën knikten. Het klamme zweet brak Hem uit. Hij deed nog enkele wankele stappen en zakte zwijgend neer onder zijn last. Maar de soldaten grepen toen een man die tussen de toeschouwers stond; een man die van het land kwam en dwongen hem het kruis achter Jezus aan te dragen. Hij moest of wilde of niet. En toen de stoet weer voortging naar de plaats van de terechtstelling, liep, hij in Jezus voetstappen met het kruis op zijn schouder, alsof hij ook zelf een veroordeelde was. Het was en vreemdeling afkomstig uit een stad in Noord-Afrika die het lijden van Jezus op die dag heeft verlicht. Simon van Cyrene hete hij en zijn naam zal nooit vergeten worden. Eerst later heeft Simon begrepen voor wie hij het kruis heeft gedragen. Want zijn zonen Alexander en Rufus hebben Jezus lef gekregen en behoorden weinigen jaren later tot de christenen in de gemeente van Rome. Het was niet alles spot en verachting wat Jezus ondervond op deze smartelijke tocht. Tussen de menigte die Hem volgde, waren ook vrouwen uit Jeruzalem die luid weenden en Hem beklaagden. De spotters had Jezus niet geantwoord. Maar deze vrouwen sprak Hij toe. Nog dacht Hij niet aan zichzelf. Nóg dacht Hij alleen aan zijn volk, dat Hij lief had aan de stad die Hem verworpen had en waarover eens zulk een naamloos lijden zou komen. Hij keerde zich om en riep met grote droefheid: Dochters van Jeruzalem weent niet over Mij, maar weent er over u zelf en over uw kinderen. Want zie er komen dagen waar op men zeggen zal tot de bergen: valt ons en tot de heuvelen: bedekt ons. Zo was zijn ziel nog vol erbarmen, terwijl Hij zelf bijna onder het lijden bezweek. En Langzaam trok de treurige stoet door de stadspoort naar buiten en nadere een lage kale heuvel van een vreemde vorm die aan een kruising van tweewegen lag te blinken in de zon als een gebleekte schedel. Dat was de plaats der terechtstelling. Hoofdschedelplaats hete die heuvel Golgotha. De weg der smarten was bijna ten einde. Het laste en vreselijk lijden brak aan.
In gezonden door Suzan de Boe.
Het was bijna negen uur in de morgen. Toen Jezus naar de heuvel Golgotha werd gebracht om daar gekruisigd te worden. In de tempel wordt het morgen offer gebracht. Hij ging het grootste offer brengen der wereld brengen, Ze hadden Hem het kruis op zijn schouder gelegd en Hij sleepte het hijgend voort. Achter Hem gingen ook nog twee andere gevangenen, elk met hun kruis, twee rovers die ook tot de kruisdood veroordeeld waren. Romeinse soldaten dreven hun voort, een hoofdman te paard voorop. Zo wrong de droeve stoet zich voort door de smalle straten, door een haag van nieuwsgierige op dringende mensen. Voor die mensen was het een dag van vreugde. Zij vierden feest, het feest der verlossing. Maar die drie veroordeelde wachtten een lange marteling en daarna de dood. En niemand van al die duizenden heeft begrepen dat door de dood van die Ene, die ze nu vol verachting smaadde en bespotten, hun het ware feest der verlossing zou worden bereid. Ze gingen voort en droegen hun kruis die drie ten dode gewijd. Maar Jezus had reeds teveel geleden. Zijn krachten waren beproefd in de nacht, in de hof van Gethsémané! De verhoren voor Annas en Kajafas, voor Herodus en Pilatus hadden Hem uitgeput. De geseling en de mishandelingen door de knechten hadden Hem verzwakt. Nog sleepte Hij zich voort, maar met zijn laatste krachten. Zijn kleed kleefde vast aan zijn gewonde huid. Zijn knieën knikten. Het klamme zweet brak Hem uit. Hij deed nog enkele wankele stappen en zakte zwijgend neer onder zijn last. Maar de soldaten grepen toen een man die tussen de toeschouwers stond; een man die van het land kwam en dwongen hem het kruis achter Jezus aan te dragen. Hij moest of wilde of niet. En toen de stoet weer voortging naar de plaats van de terechtstelling, liep, hij in Jezus voetstappen met het kruis op zijn schouder, alsof hij ook zelf een veroordeelde was. Het was en vreemdeling afkomstig uit een stad in Noord-Afrika die het lijden van Jezus op die dag heeft verlicht. Simon van Cyrene hete hij en zijn naam zal nooit vergeten worden. Eerst later heeft Simon begrepen voor wie hij het kruis heeft gedragen. Want zijn zonen Alexander en Rufus hebben Jezus lef gekregen en behoorden weinigen jaren later tot de christenen in de gemeente van Rome. Het was niet alles spot en verachting wat Jezus ondervond op deze smartelijke tocht. Tussen de menigte die Hem volgde, waren ook vrouwen uit Jeruzalem die luid weenden en Hem beklaagden. De spotters had Jezus niet geantwoord. Maar deze vrouwen sprak Hij toe. Nog dacht Hij niet aan zichzelf. Nóg dacht Hij alleen aan zijn volk, dat Hij lief had aan de stad die Hem verworpen had en waarover eens zulk een naamloos lijden zou komen. Hij keerde zich om en riep met grote droefheid: Dochters van Jeruzalem weent niet over Mij, maar weent er over u zelf en over uw kinderen. Want zie er komen dagen waar op men zeggen zal tot de bergen: valt ons en tot de heuvelen: bedekt ons. Zo was zijn ziel nog vol erbarmen, terwijl Hij zelf bijna onder het lijden bezweek. En Langzaam trok de treurige stoet door de stadspoort naar buiten en nadere een lage kale heuvel van een vreemde vorm die aan een kruising van tweewegen lag te blinken in de zon als een gebleekte schedel. Dat was de plaats der terechtstelling. Hoofdschedelplaats hete die heuvel Golgotha. De weg der smarten was bijna ten einde. Het laste en vreselijk lijden brak aan.
In gezonden door Suzan de Boe.