Het was nog vroeg in de morgen. De zon kwam op achter het gebergte bij de zee van Tiberias. De bergtoppen blonken en op de zee werd het langzaam dag. Dicht langs de kust dobberde een vissersboot voort en sleepte aan zijn linker boord een groot net door het water. De riemen der roeiers klosten. De golven kabbelden tegen de boeg. Er waren zeven mannen aan boord allen discipelen van Jezus. Simon, Petrus, Thomas, Nathanaël, Jacobus, en Johannes en nog twee anderen, De hele lange nacht hadden ze gevist, keer op keer hadden ze zware druipende net uitgeworpen. Nu werden de grauwe berghellingen langzaam zichtbaar, maar nog hadden ze niets gevangen Hun zware arbeid was vergeefs geweest. Bericht mijn broeders, dat ze naar Galilea gaan en daar zullen ze Mij zien. Dat had Jezus gezegd tegen de vrouwen, toen zij Hem ontmoeten op de terug weg van het lege graf naar Jeruzalem. Ook de engel bij het graf had dit bevel gegeven. En op de avond voor zijn dood had Jezus tot zijn discipelen gezegd dat Hij na zijn opstanding hun naar Galilea zou voorgaan. Op dit drievoudig bevel waren de discipelen op reis gegaan naar het land waar ze zoveel met hun Meester hadden rondgetrokken. En nu wachten ze in Galilea waar bijna ieder plekje hun herinnerde aan het heerlijk verleden. Maar Jezus was niet gekomen. Op een avond zei Simon Petrus: Ik ga vissen. Zes anderen zeiden: Wij gaan mee. Maar de hele nacht hadden ze vergeefs gehoopt en gezwoegd. Dat was vroeger ook eens gebeurd toen Jezus nog dagelijks bij hen was. Maar toen was Hij ’s morgens bij hen in het schip gekomen om van daaruit te spreken tot de mensen die aan de oever op Hem aandrongen, Daarna was Hij met hen de zee opgevaren en door zijn wonderlijke macht hadden ze toen zo een rijke vangst, dat de netten ervan scheurden. Wat zou het heerlijk zijn als Hij nog eens tot hen kwam.

Hoe verlangden de discipelen naar hun Meester! In de stille morgen klonk een stem over het water. De discipelen keken op en tuurden door de schemering naar het strand ongeveer honderd meter van hun verwijderd. Tegen de donkere achtergrond van de bergen was de witte gestalte van een man., Kinderen, hebt u niets te eten?” Riep hij. Neen! Riepen ze kort terug. Werpt u net uit aan de rechterzijde van het schip en gij zult vinden! riep de vreemdeling. De discipelen hadden al zoveel werk gedaan, dit kon er nog wel bij; het was licht te proberen. Ze plonsden het net in de golven op de plaats die hun gewezen was, ze roeiden een eind en wilden het net weer inhalen. Hun handen spanden de touwen, hun voeten zetten zich schrap, maar het net was plotseling lood zwaar geworden. Er was een hevig gespartel in het water der vissen. Er kwam een grote blijde verbazing in het hart van de discipelen. En Johannes die altijd het best nadacht, wist het eerste aan wie dit wonder te danken was. Hij zei verrukt tegen Petrus: Het is de Here! De Here! Natuurlijk was Hij het! En Petrus, de onstuimige Petrus greep haastig zijn opperkleed en wierp zich in zee. Hij waadde snel door het water, want hij wilde bij de Meester zijn! De anderen kwamen haastig aan roeien en sleepten het net met zich mee. En toen zij aan het land waren gegaan zagen ze een kolenvuur, met reeds vis daarop en brood erbij. Bij dat vuur zat Jezus te wachten op zijn vermoeide discipelen en had de maaltijd al voor hen bereid. Dat is een blijde morgen geworden, daar aan de zee van Tibireas. Jezus, zei Breng van de vissen die gij thans gevangen heb.” En toen was Simon Petrus die weer het eerst opsprong en het volle net op het land trok, op de schuin langzaam hellende oever. Hij telde de vangst. Honderd drie en vijftig grote vissen waren er, vette glinsterde baarzen en spartelde karpers. En hoewel er zoveel waren scheurde het net niet. Ze zaten later in een kring om het vuur en hadden geen woorden voor hun blijdschap en dankbaarheid. De zon straalde nu over de bergen en de bloemen geurden en de vogels zongen rondom. Geen heerlijke rust was dankbaar na die vermoeiende nacht. Want hun Meester zat bij hun en was gastheer, evenals vroeger.

Hij brak het brood en deelde de vis. Hij zegende de spijzen met zijn doorboorde handen. De discipelen hadden veel te denken. Niet lang meer dan zouden de vissers van mensen worden op de grote wereld zee. Dan zou hun arbeid evenals in deze nacht ook dikwijls zwaar en vermoeid zijn en schijn vruchteloos. Maar Jezus zelf zou dichtbij hun zijn en wanneer zij luisterden naar zijn stem zou hun werk toch rijk gezegend worden. Honderd drie en vijftig vissen waren er! Groot zou het getal der mensen zijn die zij door hun prediking tot Jezus brengen. En het net scheurde niet. Van al deze vissen ging niet één verloren en van al de gelovigen zou later, aan het hemelse strand niet één worden gemist. Dan zòu de rust komen voor al die vermoeide werkers. God zou hen in de hemel ontvangen aan zijn dis. Vissers van mensen! En herders van Jezus kudde, die Hij uit al de volken verzamelen zou. Dan zouden ze straks mogen zijn. Petrus ook? Een kolen vuur in de nacht. Een kolenvuur in de morgen. Om het eerste vuur: gewapende dienaars die zich warmden. Dichtbij in de open zaal gebonden en bewaakt als een misdadiger. Jezus voor zijn rechters. En tussen de dienaars zich warmende als zij, een man in doodangst, een discipel van Jezus, die vloekte en zwoer: Jezus? Hij daar? Ik ken de Mens niet! Ik weet niet wat gij zegt! Om het tweede vuur een kring van blijde discipelen. In het midden Jezus de verheerlijkte Heiland. En dichtbij Hem óók die zelfde discipel die Hem verloochend had. Toen was het:, Ik ken de Mens niet! Ik weet niet wat gij zegt. Nu was Petrus in het water gesprongen zo verlangde zijn hart naar de Meester. Tussen die twee was het weer goed geworden. Op de dag van de opstanding was Jezus het eerst aan die zwakke zondige Petrus verschenen. En Petrus wist dat hem zijn zonden vergeven was. Maar tussen de andere discipelen en Petrus zat nog iets. Zij hadden er misschien nog nooit over gesproken, maar zij zullen toch allen zich wel eens afgevraagd hebben even goed als Petrus zelf: Kan iemand die zo zwaar in zonden viel die openlijk Jezus verloochende toch nog zijn apostel zijn? Ze zaten om het vuur in de vroege morgen en de maaltijd was geëindigd. Toen vroeg Jezus plotseling: Simon zoon van Johannes, hebt gij Mij waarlijk lief, meer dan dezen? Petrus schrok want dat had hij vroeger beweerd! Hoe had hij het ooit durven doen! Petrus voelde de ogen van Jezus en ook die van de anderen op zich gevestigd en boog zijn hoofd. Wat moest hij antwoorden? Hij kon niet meer verzekeren: Al zouden allen aanstoot aan U nemen, ik nooit. Ik zal mijn leven voor U in zetten. Hij durfde het niet meer. Hij had grootspraak afgeleerd. Hij kon ook niet zeggen, Here, kijk naar mijn leven. Ik heb bewezen dat ik U lief heb. Dat zou een nieuwe leugen zijn. Petrus antwoorde eenvoudig en bescheiden: Ja, Here Gij weet dat ik U liefheb. Jezus antwoorde: Weid mijn lammeren. Het was een poosje stil. Toen vroeg Jezus weer: Simon zoon van Johannes hebt gij mij waarlijk lief? Petrus boog nog dieper zijn hoofd. Waarom vroeg Jezus het nog eens? Geloofde Hij Petrus niet meer? Petrus had inderdaad verdiend, dat niemand hem nog meer vertrouwde. Hij vertrouwde zich zelf niet meer! Maar van één ding was hij overtuigd, dat hij zich aan Jezus verbonden voelde. En hij kon alleen maar meer stamelen: Ja, Here, Gij weet dat ik U liefheb. Jezus antwoorde: Hoed mijn schapen. En weer viel dezelfde gespannen stilte.

Toen voor de derde maal deed Jezus dezelfde vraag: Simon zoon van Johannes hebt gij Mij lief? Petrus werd bedroefd, omdat Jezus het hem voor de derde maal vroeg. Hij begreep het: Drie maal had hij Jezus verloochend, driemaal moest hij zich verloochening herroepen. In tegenwoordigheid van de andere werd hij nog eens tegenover zijn zonden geplaatst. Maar Jezus, de Zoon van God die alles wist, wist toch ook van de liefde van Petrus hart? Hij kende ook zijn berouw en zijn groot verlangen, om nu voor altijd een goede trouwe dienstknecht des Heren te zijn? En Petrus snikte het uit: Here, Gij weet alles. Gij weet dat ik U liefheb. Jezus zei tot hem: Weid mijn schapen. En toen vervolgde Hij: Voorwaar voorwaar, Ik zeg u: Toen gij jonger waard, omgorde gij u zelf en ging waar gij wilde. Maar wanneer gij eenmaal oud wordt, zult gij uw handen uitstrekken en een ander omgorden en u brengen waar gij niet wilt. En toen begreep Petrus wel dat er nog veel strijd en moeite in zijn leven zouden komen. Maar hij vreesde niet, want hij zou straks een apostel van Jezus zijn, even als de anderen. Op die heerlijke morgen aan de zee van Tiberias heeft Petrus openlijk zijn schuld beleden is door Jezus openlijk hersteld in het ambt. Nu konden de anderen niet meer twijfelen of hij nog wel bij hen hoorde en niemand zou hem meer zijn zonden mogen verwijten. Die was vergeven en vergeten voorgoed. Maar door die zonde had Petrus nederigheid en ootmoed geleerd en was nu dichter bij God gekomen. En hij wist dat niets hem meer zou kunnen scheiden van de liefde van Christus. Niet lang daarna zijn de discipelen samen gekomen op een berg, die Jezus hun had genoemd. En niet alleen de elf, die later zijn apostel zouden zijn maar ook veel andere discipelen uit heel het land, die Hem hoorden en die Hij zijn broeders had genoemd. Daar waren vrouwen, die geweend hadden bij zijn graf. En waarschijnlijk zijn vrienden uit Bethanië, en Zacheus, Bartimeus, en Jaïrus en de koninklijke hovelingen en al die anderen die zijn liefde leren kennen. De een had Hij gered van de boze geesten de anderen van ziekte of blindheid of verlamming. En allen dankten ze aan Hem hun geluk. Meer dan vijfhonderd verheugden waren daar bij een om Jezus te zien. Toen is Jezus aan hen verschenen in een koninklijke aanbiddend heerlijkheid ze vielen aanbiddend op hun knieën. Nog waren er sommigen die twijfelden of die hemelse verschijning wel Jezus zelf kon zijn. Maar Jezus trad naderbij en sprak: Mij is gegeven alle macht in de hemel en op aarde. Gaat dan heen maakt al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de Naam des Vaders en des Zoons en den Heiligen Geestes. En leert hen onderhouden al wat ik mu bevolen heb.

Wie gelooft en zich laat dopen zal behouden worden. Maar wie niet gelooft zal veroordeeld worden. Dat bevel was voor de apostelen bestemd. Maar voor allen die daar waren en ook voor alle gelovigen die nog na hen zouden leven waren zijn troostende afscheidswoorden: En zie Ik ben met u, al de dagen tot de voleinding der wereld. Toen verdween Hij uit het gezicht. De discipelen keerden stil van geluk naar huis terug en deze heilige dag in hun leven hebben ze nooit meer vergeten. Ze wisten nu allen: De Here is waarlijk opgestaan!
Ingezonden door Suzan de Boe.

De bruiloft te Kana.

OP REIS NAAR Jeruzalem.

Het Brood des Levens.

Jezus, trok opnieuw met zijn discipelen door een vreemd land, het land Phoënicië, dat ten noorden van Israël lag aan de Middellandse zee; het land van Tyrus en Sidon, het land van Izèbel, de goddeloze vrouw van Achab, en van de Baälpriesters. Het zelfde land, waar eens Elia zich had verborgen tijdens de grote droogte, bij de weduwe van Zarfath. Waarom had Hij zijn volk verlaten voor dit vreemde heidense land?...  Omdat zijn volk Hèm verlaten had en naar zijn woorden niet meer luisteren wilde. In Galilea was het gebeurd, een dag nadat het volk zo wonderbaar door Jezus gespijzigd was. Op die morgen waren de mensen, die de vorige avond door Hem waren weggezonden en ergens in de buurt hadden overnacht, teruggegaan naar de plaats, waar zij gespijzigd waren. Ze dachten dat Jezus daar nog moest zijn, want er was geen scheepje geweest dan dat ene, waar zijn discipelen ingegaan waren. En Jezus was niet met zijn discipelen meegegaan, zij hadden die alleen weg zien varen. Zij zochten lang naar Jezus want zij hoopten dat ij weer brood onder hen zou laten uitdelen.

En daarom vonden ze het erg jammer, dat ze Hem maar niet terug konden vinden. Maar toen ze aan het strand stonden, zagen ze vissersscheepjes van Tiberias dicht bij de kust. En toen ze zeker wisten, dat Jezus hier niet meer was gingen ze in die scheepjes en voeren ermee naar de overzijde van het meer. Zo kwamen ze in Kapèrnaum. En zie daar vonden ze Hem! Dar stond Hij weer tussen zijn discipelen, als of Hij nooit bij hun weg was geweest. Hoe was Hij zo spoedig weer bij hun aan deze zijde van het meer gekomen, terwijl Hij toch niet met hen in het schip was gegaan?..  De mensen begrepen er niets van. Blij en verbaasd liepen ze op Hem toe. ,Rabbi, vroegen ze, wanneer zijt Gij hier gekomen?” Jezus keek hen verdrietig aan. Hij zag de begeerte en de opwinding in hun ogen en wist, waarom ze kwamen. Om brood en om wonderen zochten ze Hem, niet om Hem zelf. Niet omdat zij geloofden, dat Hij hen voor eeuwig gelukkig kon maken. Wanneer Hij hen brood zou blijven geven en wonderen blijven doen, zouden ze veel van Hem houden en Hem overal blijven volgen. Maar Hij was gekomen om een ander soort brood te brengen, het brood des levens, het Woord van God. Het was niet zijn taak om de honger van de lichamen te stillen, maar de honger van de zielen. Maar hun zielen hadden geen honger.

Er was geen echt verlangen naar God in die harten; er was weinig geloof. Jezus, werd bedroefd toen Hij zag, hoe weinig het was. Meer dan een jaar was Hij in Galilea en was dit de vrucht van al zijn werk?... Nu was er maar één middel meer, om deze mensen nog te redden: Ze moesten de waarheid horen. ,,Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, sprak Hij ernstig, gij zoekt Mij, omdat gij van de broden gegeten heb en verzadigt zijt. Werkt niet om de spijs die vergaat, maar om de spijs die blijft tot in het eeuwige leven, welke de Zoon des mensen u geven zal. Ik ben het brood des levens; wie tot Mij komt, zal nimmermeer hongeren, en wie in mij geloofd, zal nimmermeer dorsten. Want ik ben van de hemel nedergedaald om de wil mijns Vaders te doen:” En toen is wel gebleken, dat zij geen geloof hadden, want ze zeiden ontevreden tegen elkaar, Is dit niet Jezus de zoon van Jozef, wiens vader en moeder wij kennen? Hoe zegt Hij nu: Ik ben uit de hemel nedergedaald?”… En toen Hij verder sprak en zij merkten, dat Hij geen brood meer geven zou liepen zij weg. Ze zeiden: Deze rede is hard, wie kan dat aanhoren? En zelfs sommigen, die al een lange tijd bij Jezus gebleven waren, die zich zijn discipelen noemden, gingen nu ook heen. Toen ze merkten dat ze geen aardse voordelen van Hem behoefden te verwachten, hadden ze hem niet meer nodig en verlieten Hem. Alleen bleef Jezus niet. Want de twaalf bleven hun Meester trouw. Maar Hij wist, dat er zelfs bij hen één was, die eigenlijk óók weg had moeten lopen, als hij eerlijk had willen zijn. Eén was er, die óók alleen op voordeel, op eer en rijkdom wachtte. Maar de andere discipelen wisten dat niet. Jezus, alleen wist, dat het Judas Iskarioth was.

Hij vroeg aan zijn discipelen en het klonk zo bedroefd, Gij wilt toch ook niet weggaan?” Simon Petrus antwoordde beslist. Here, tot wie zullen wij heengaan? U hebt woorden van eeuwig leven!” En Judas zweeg. Nog eenmaal waarschuwde Jezus hem. Hij sprak, Heb ik niet u twaalven uitgekozen? En één van u is een duivel.” Maar Judas zweeg. En hij wandelde mee, toen Jezus het land verliet. Het land bleef zonder Jezus achter. Misschien als de mensen Hem een poos niet hoorden of zagen, zouden ze naar Hem gaan verlangen. Omdat Jezus zijn volk liefhad, liet Hij het alleen: opdat het zich bekeren zou… Nu was Hij met zijn discipelen in Phoenicë en had ergens in een huis zijn intrek genomen. Hier genoot Hij de rust, die Hij in Galilea tevergeefs had gezocht en had de tijd om zijn discipelen te onderwijzen. Want hier in dit heidense land predikte Hij niet. Niet, omdat Hij de heidenen verachtte, zoals de Joden deden! Later, wanneer Hij zijn werk zou hebben volbracht, zouden zijn discipelen de wereld ingaan om onder alle volkeren het geluk te verbreiden, dat Hij had gebracht. Nu was voor de heidenen Gods tijd nog niet gekomen. Maar de Samaritaanse vrouw van Sichar had toch al in Jezus geloofd en was door Hem gezegend! En ook hier, in het land van Tyrus en Sidon, viel een druppel van Gods genade. Jezus, had het niet gewild, dat iemand wist dat Hij daar was, maar Hij kon niet verborgen blijven.















Een vrouw liep Hem en zijn discipelen na. Zij had gehoord van Jezus wonderen in Israël. Here Zoon van David riep zij heb medelijden met mij! Mijn dochter is zo ziek, zij heeft een boze geest!. Jezus, liep door en deed, alsof Hij haar smekende stem niet gehoord had. Maar de vrouw gaf het niet op. Zij  liep dichter achter Hem en bleef smeken om hulp voor haar kind, Here, Zoon van David. En de discipelen vonden het erg hinderlijk. Want zo zouden spoedig alle mensen weten, wie Jezus was en dan was het met zijn rust gedaan. Stuur haar weg. Want zij roept ons na. Zeiden ze. Hij antwoordden: Ik ben slechts gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls. Maar Hij stuurde haar niet weg. Hij wilde haar geloof op proef stellen. Toen knielde die vrouw voor Jezus neer. Here, help mij! Riep zij. En nòg deed Jezus alsof Hij niet helpen wilde. Hij zei: Het is niet goed, het brood der kinderen te nemen en het de honden voor te werpen. De vrouw begreep dat best. De kinderen, dat was het volk Israël. De honden waren de heidenen; door hoorde zij ook toe. Uit Israël was de Messias geboren, voor Israël allereerst was zijn zegen.

Maar er kon geen kruimel af? Ze zei: Zeker Here, maar de honden eten immers onder de tafel van de kruimels der kinderen! Jezus, antwoordde verheugd: O, vrouw, groot is uw geloof! U geschiede gelijk u wenst.

En haar dochter was genezen van dat ogenblik af.
Ingezonden door Suzan de Boe.     

Opstandingsavond.

Het was op zondagmiddag, de dag van Jezus opstanding. Twee mannen gingen in druk gesprek langs de weg van Jeruzalem naar
Emmaüs, een klein dorpje, dat een paar uur van de hoofdstad lag in het heuvelland van Judea. Ze zagen er somber en moedeloos uit
en van tijd tot tijd schudden zij zuchten het hoofd. Ze kwamen uit Jeruzalem, waar ze met de discipelen van Jezus waren samen
geweest. Ze waren zelf ook discipelen van Hem. Ze hadden in Hem geloofd en Hem lief gehad, en ze hadden verlangd naar de dag,
waarop allen Hem zouden vereren en huldigen als hun koning. En in plaats daarvan was de dag gekomen, waarop allen Hem hadden
verworpen! Zij hadden Hem een troon toegedacht en Hij was aan het kruis geëindigd. Zijn wonderlijke macht scheen Hem plotseling
verlaten te hebben. Hij had zich laten bespotten en geselen en kruisigen zonder verweer, zoals een lam zich naar de slachtbank laat
leiden, en ze hadden gehoopt, dat een leeuw zou zijn, de leeuw uit Juda,s stam, die alle vijanden verjagen zou.

Nu was Hij dood en begraven. Een einde als van ieder ander mens was het zijne geworden. Nee, Hij kon niet de Messias zijn. Wèl een
profeet, maar niet de Messias. En nu waren er vanmorgen de vrouwen geweest, die opgewonden waren komen te vertellen, dat Hij
leefde, maar wie kon dat geloven? Petrus en Johannes waren nog naar het graf gegaan en hadden het werkelijk leeg gevonden en
Johannes geloofde toen ook, dat Hij was opgestaan. Maar hoe was dat mogelijk? Als Hij opgestaan was uit de doden, moest Hij tòch de
Messias zijn, de Zoon van God. Maar als Hij de Zoon van God was, waarom had Hij dan al dat lijden over zich laten komen? Ze
begrepen het niet. Ze stonden voor een verschrikkelijk raadsel, dat hen verwarde en bedroefde. En toch konden ze niet ophouden,
erover te praten en elkaars mening te vragen, maar ze kwamen er niet uit, en het raadsel werd steeds groter. Toen merkten zij
plotseling, dat zij niet meer met zijn tweeën waren. Een man had hen ingehaald en was bij hun komen lopen. Ze keken Hem vluchtig
aan, maar kenden Hem niet. Ze groetten Hem, toonloos en verdrietig. Die onbekende vroeg: ,,Wat zijn dit voor gesprekken, die gij al
wandelende met elkaar voert?” En de een, die Kleopas hete, antwoordde verbaasd: ,,Wel, waarover zouden wij spreken? Zijt gij de
enige vreemdeling in Jeruzalem, dat gij niet weet wat daar dezer dagen geschied is?” De man vroeg: ,,Wat dan?” En zijn stem klonk zo
vriendelijk, dat ze Hem meteen vertrouwden en heel hun hart uitstorten. ,,Weet ge dan niet, wat er met Jezus de Nazarener is
gebeurd?” zeiden ze. Hij was een groot profeet. Veel wonderen heeft Hij gedaan en veel goede woorden gesproken.


Maar onze overpriesters en oversten hebben Hem overgegeven om Hem ter dood te veroordelen. En te kruisigen. Ze zuchtten diep. Al
hun verdriet kwam weer boven. En wij hoopten nog wel, dat Hij de Messias was, die Israël verlossen zou, zeiden ze wanhopig. En nu is
Hij al drie dagen dood. De tranen stonden in hun ogen en zij schaamden zich niet. Maar nu hebben de enige vrouwen uit ons midden
ons doen ontstellen: zij waren in de vroegte bij het graf geweest en ze hadden hun lichaam niet gevonden en zijn toen komen zeggen,
dat zij ook een verschijning van engelen gezien hadden, die zeiden dat Hij leeft. En een paar vrienden zijn toen naar het graf gegaan,
en het was werkelijk, zoals die vrouwen gezegd hadden: het graf was leeg. Maar Hem hebben zij niet gezien. En wij kunnen niet
geloven, dat Hij is opgestaan. Want als Hij de dood kon overwinnen, waarom overwon Hij dan zijn vijanden niet? Waarom werd Hij
gevangen genomen en gegeseld en bespot en gedood? Zij zagen de vreemdeling verdrietig aan, En ze verwachtten, dat Hij nu ook wel
zijn hoofd zou schudden en met hen mee klagen. Maar Hij bestrafte hen, wel vriendelijk, maar toch heel beslist. Hij sprak: ,,O
onverstandigen en tragen van hart! Moest de Christus dit niet lijden om in zijn heerlijkheid in te gaan? En Hij begon hun de schriften
uit te leggen, waarbij ze waren opgevoed, waarin ze elke sabbat waren onderwezen en die ze tòch helemaal vergeten hadden. Hij
sprak over Mozes en David en de andere profeten, die allen het lijden van de Messias hadden voorspeld. Hij haalde de Schriftwoorden
aan, die zij hun hele leven gekend hadden, maar die hun nog nooit zo duidelijk waren geweest als nu. Hij liet hun horen, wat Jesaja
over de Messias had geprofeteerd. Een man van smarten had die Hem reeds genoemd, Jesaja had gezongen: ,,Onze ziekten heeft Hij
op Zich genomen, en onze smarten gedragen; wij echter hielden Hem voor een geplaagde, een door God geslagen en verdrukte. Maar
om onze overtredingen werd Hij doorboord; om onze ongerechtigheden verbrijzeld; de straf, die ons de vrede aanbrengt, was op Hem,
en door zijn striemen is ons genezing geworden. Wij allen dwaalden als schapen, wij wendden ons ieder naar onze eigen weg doch de
Here heeft ons aller ongerechtigheid op Hem doen neerkomen. Hij werd mishandeld, maar Hij liet zich verdrukken, en deed zijn mond
niet open: als een lam dat ter slachting geleid wordt, als een schaap, dat stom is voor zijn scheerders, zo deed Hij zijn mond niet open.

Terwijl ze luisterden, Kleopas en zijn vriend, was het alsof in hen de zon opging en alle duisternis van twijfel en ongeloof verdreef. Nu
begrepen zij die heerlijken profetieën, die ze zo vaak gedachteloos hadden aangehoord! Jezus moest dat alles lijden. Zó droeg Hij de
straf voor de zonden van de wereld, zo verzoende Hij de mensen met God. Hij was dus tòch de verlosser, de Messias, Hij had de macht
om zijn vijanden te vernietigen, maar Hij deed het niet, Vrijwillig gaf Hij zich over aan het lijden, uit liefde voor zijn volk, in
gehoorzaamheid aan God. Toen dàt tot hun doordrong, werden zij vervuld van een blijde ontroering. Nog nooit hadden zij zo, n grote
vreugde gevoelt. En ze hadden nog wel uren lang naar die wijze vreemdeling willen luisteren.

Maar ze werden reeds ongemerkt in Emmaüs gekomen en bij Kleopas huis stonden zij stil. De vreemdeling deed, alsof Hij verder zou
gaan. Maar de twee mannen wilden Hem nog niet missen, En ze drongen sterk bij Hem aan en zeiden: ,,Blijf bij ons, want het is tegen
de avond en de dag is reeds gedaald!” Hij stemde toe en ging met hen mee naar binnen, om het avondmaal te gebruiken. En het
geschiedde, toen Hij met hun aanlag, dat Hij het brood nam, de zegen uitsprak, het brak en hun toereikte. Wie was toch die
vreemdeling, die zich als gastheer gedroeg? Zijn ogen waren zuiver en gloed als van geen ander, zijn handen waren doorboord!

Opeens was het die mannen alsof hun ogen geopend werden. Een siddering voer door hen heen. ,,Jezus Meester!”stamelde ze. En ze
strekten hun handen naar Hem uit. Maar plotseling was zijn plaats ledig. Ze hadden zelf niet de tijd gehad om voor Hem te knielen. Ze
zagen elkaar aan, bleek en ontroerd en zeiden: ,,Was ons hart niet brandende in ons, terwijl Hij onderweg tot ons sprak en ons de
schriften opende?”
.

 
Ingezonden door Suzan de Boe

We gaan nog altijd naar het graf,
bedroefd tot in de dood
en blind voor ‘teken dat God gaf
in eerste morgenrood,

Want morgenlicht dat uitzicht bood
aan ‘t dagelijks bestaan,
dat zagen we in het avondrood
weer telkens ondergaan.

En daarom vragen wij ons af,
gedreven door die nood:
,,Wie opnet het gesloten graf,
wie redt ons van de dood?”

Verwonderd horen wij dan aan:
voorbij is alle nood,
Voorgoed is nu tenietgedaan
het heersen van de dood”.

De steen is weggerold van ‘t graf,
de Heer verwon de dood
en in de nacht die u omgaf,
reeds eeuwig morgenrood.

Ingezonden door Suzan de Boe

Gethsémané

Stil en eenzaam lag de Olijven hof in het donker. De koele nachtwind ruiste door de bomen. Het maanlicht speelde op de kromme, knoestige stammen. De sterren glansden aan de hoge hemel. In de rustige tuin was Jezus dikwijls met zijn 12 discipelen in de zoele nacht samen geweest. Nu waren er slechts elf, die Hem volgden. Maar de twaalfde zou straks ook komen, want hij wist wel, dat hij Jezus hier vinden kon. Voor in de hof liet Jezus acht van zijn discipelen achter en sprak: Zet u hier neder, terwijl ik heenga om daar te bidden. Maar drie discipelen nam Hij mee, dieper de tuin in: Petrus, Jacobus en Johannes. Toen is er iets gebeurd, wat nooit een mens zal kunnen begrijpen.

Het was alsof Jezus, die altijd zo rustig en zeker zijn discipelen was voorgegaan, opeens de moed verloor. Een grote droefheid kwam in zijn hart, een ontzettende angst greep Hem aan. Diep bewogen klonk zijn stem toen Hij zei: ,, Mijn ziel is zeer bedroefd, tot stervens toe; blijf hier, en waakt met mij.’’ Het was niet alleen angst voor lijden en dood, die Hem zo deed spreken. Hij had daarover al zo vaak gesproken, zonder beven, zelfs nog in deze nacht. Het was iets anders, Het was de last van onze zonden, de zonden van heel de wereld, die God op zijn schouders legde. Hij, die nooit kwaad had gedaan, voelde Gods toorn op Zich rusten. Gods toorn over al het kwaad der mensen, wier straf Hij wilde dragen.

Toen voelde Hij zich zo verschrikkelijk benauwd, dat het zweet Hem uitbrak. Hij sidderde en kromp ineen en het was, alsof zijn ziel werd verscheurd van angst. Hij wankelde verder het hof in, zover als men een steen kan werpen. Daar viel Hij ter aarde, om te bidden. In deze grote nood kon alleen het gebed Hem helpen. Nu hief Hij niet meer de ogen ten hemel, zoals Hij vroeger deed. Nu boog Hij het gelaat naar de grond en wrong zijn handen samen. En toen kòn Hij het niet meer uithouden en schreiden: ,,Mijn Vader, indien het mogelijk is, laat deze beker Mij voorbij gaan.” Maar dadelijk voegde Hij er aan toe: ,, Doch niet gelijk Ik wil, maar gelijk Gij wilt.” Zoals Jezus geleden heeft in dit vreselijk uur, zo heeft nooit een mens op aarde geleden. En niemand was er, die Hem troostte. Hij stond op na zijn gebed en ging door de hof terug, om zijn discipelen te zoeken, die met Hem waken zouden.

Hoe verlangde Hij naar hun vriendschap, naar een enkel woord van liefde, dat Hem versterken kon. En zie, zelfs dàt moest Hij ontberen. Ze lagen in hun mantels gewikkeld op de plaats waar Hij ze had achtergelaten en sliepen. Uitgeput van droefheid waren ze in slaap gevallen, Petrus ook. Ondanks zijn grote woorden over zijn trouw aan de Meester, had hij Hem nu reeds alleen gelaten. Jezus wekte hen. Hij zei, en het klonk droevig. Simon slaapt gij? Kunt gij dan niet één uur met Mij waken? Waakt en bidt, dat gij niet in verzoeking komt: de geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.” Ze hieven verschrik de hoofden op en wisten niet, wat ze Hem antwoorden zouden. Hun ogen waren zo zwaar, hun harten waren zo bedroefd. Ze stamelden een paar woorden, ze probeerden te bidden. O, ja, ze wilden wel. Maar hun hoofden zakten weer neer op hun armen, en ze gaven opnieuw zich over aan de slaap, waarin droefheid vergeten konden. Intussen streed Jezus zijn zware strijd. Zwarte nacht vervulde zijn ziel. Oneindig verlaten was de verlatenheid, die Hem omringde. Smarten des doods grepen Hem aan, de angst der hel had Hem besprongen. Hij was weer neergeknield op de grond en zó groot was zijn benauwdheid, dat zijn zweet werd als bloeddruppels, die op de aarde vielen.

Maar geen opstandig woord kwam over zijn lippen. Eerbiedig en gehoorzaam klonk zijn stem: ,, Mijn vader, indien deze beker niet kan voorbij gaan, tenzij dan dat Ik die drinke, Uw wil geschiede.” Weer vond Hij zijn discipelen slapende, toen Hij terug keerde, om getroost te worden. De laatste gunst die Hij hun vroeg, hebben ze Hem niet bewezen. Ongetroost ging Hij weer heen, knielde voor de derde maal neer en bad het zelfde gebed. Hij gaf zich geheel aan zijn Vader over. Hij wilde alleen, wat zijn Vader wilde, en weer bad Hij: ,, Uw wil geschiede.” Toen daalde een engel bij Hem neer, een afgezant van zijn hemelse Vader, die beter kon troosten dan mensen. Daarna was alles goed. Een diepe vreugde daalde neer in Jezus hart. Wàt er nu gebeuren zou, geen ogenblik zou wankelen. Als een lam zou Hij zich ter slachting laten leiden en geen klacht zou over zijn lippen komen.

Daar in het hof van Gethsémané, heeft Jezus zijn zwaarste strijd gestreden. Maar Hij had overwonnen door zijn gehoorzaamheid, een gehoorzaamheid tot aan de dood. Hij ging terug naar zijn discipelen en nu had Hij hun troost niet meer nodig. Hij sprak: ,, Slaapt nu maar en rust; zie, de ure is nabij gekomen, en de Zoon des mensen wordt overgeleverd in de harten van de zondaren.” Toen Hij zag, dat ze tòch ontwaakt waren, wees Hij voor zich uit in de hof, waar fakkels zoekend heen en weer bewogen werden en Hij sprak: ,, Staat op laten we gaan. Zie die Mij overlevert is nabij.”

Ingezonden door Suzan de Boe.

En eens zou heel de wereld weten, dat Christus voor zijn volk de Satan had overwonnen!

Ingezonden door Suzan de Boe..

Goed Nieuws. (Geschreven door Ina van der Beek).

Elke keer dat Elly boodschappen doet, ziet ze hem bij de ingang van de supermarkt. Al weken

lang staat hij daar, de straat nieuwsverkoper. Zelden koopt ze een straat krant, toch knikt de man altijd vriendelijk toe. Sinds haar man Joop met pensioen is, gaat hij af en toe mee boodschappen doen. Hij vindt het onzin om zo, n krant te kopen, dus die keren loopt ze snel de winkel in. , Zo te zien een kerel uit een Afrikaansland”, denkt Joop hardop. , Je weet maar nooit wat je aan die figuren hebt. Waarom zoekt hij niet een echte baan?” Elly haalt haar schouders op, ze zegt niks, ze vindt de man betrouwbaar uitzien.

Op 5 december loopt ze gehaast aan het eind van de middag naar de winkel. Hun enige dochter komt straks met man en kinderen sinterklaas bij hun vieren en ze is vergeten om chocolademelk te kopen. Het is koud buiten. Als ze bij de supermarkt aankomt, ziet ze het bekende beeld: de kranten verkoper met opgetrokken schouder in zijn oude jas.

Ze knikt hem vluchtig toe en gaat de supermarkt binnen. Even later loopt ze richting de kassa, daar staat een bak met restanten chocolade letters. Zal ze? Ja, dat is misschien wel aardig, al weet hij waarschijnlijk niet eens de betekenis van zo, n sinterklaas snoeperij. Ze graait in de bak, welke letter moet ze nemen? Ze weet zijn naam immers niet, maar ach wie weet kan hij niet eens lezen of schrijven. Ze pakt de letter S. Nog toepasselijk ook, denkt ze als ze die samen met de chocolademelk op de band bij de kassa legt. De S van Straatnieuws. Buiten gekomen reikt ze hem de chocoladeletter aan. Hij glimlacht verrast, Dankoewel,” zegt hij, chocola, lekker!” Hij knikt haar nog een keer toe: ,,Dankoewel!”  Met een voldaan gevoel loopt ze naar huis, ze zal maar niets tegen Joop vertellen, hij vindt het vast raar. Zo gaan de december dagen voorbij. Sinterklaas is achter de rug en Joop en Elly maken plannen voor de komende kerstdagen.


Nou ja, veel plannen zijn er eigenlijk niet. Dochter Loes gaat met haar man en kinderen op wintersportvakantie. Ze zijn deze kerst met z, n tweeën. , Zal ik een tafel bespreken bij de Gouden Leeuw voor Eerste kerstdag?” stelt Joop voor. , Ach, ik ben net zo lief thuis, we kunnen Bert en Lydia vragen en ’s middags bridgen”, stelt Elly voor. ,,Nou nee, daar heb ik echt geen zin in!”Wat wil je dan, samen de hele dag thuis zitten? Eigenlijk, gaat Elly verder, is het elk jaar weer een ramp die Kerst. Je stopt je de hele dag vol met eten, je zit maar wat te hangen op de bank en je bent blij als het weer voorbij is. Ze hadden de feestdagen nooit moeten uitvinden, wat mij betreft.



Ach zegt Joop, oorspronkelijk had kerstmis natuurlijk wel een betekenis, iets van vrede op aarde. Dus eigenlijk is het de bedoeling dat je met Kerst iets goeds doet voor een ander, iemand die eenzaam is of zo. ‘’Leuk bedacht”, zegt Elly, maar we kennen niemand die eenzaam is.




Onze ouders zijn er niet meer en je oude tante Gré is met geen tien paarden haar huis uit te krijgen, zelfs niet eens met Kerst. Je kunt moeilijk de straat op gaan om iemand te. Hé”, onderbreekt ze zichzelf dan, ik weet wel iemand!

Die krantenverkoper!”Bij die laatste woorden is ze rechtop gaan zitten en kijkt Joop aan. We kunnen hém uitnodigen. Ben je nou helemaal gek? Schrikt Joop. Hoe verzin je ‘t! Nee, dat is onmogelijk! Waarom? Ik denk dat hij best eenzaam is. Misschien leeft hij op straat of slaapt hij in zo, n opvanghuis. Hij hoeft niet te komen logeren, we vragen hem alleen voor het eten. Gebeurt niet! Joop is vastbesloten. Zo, n kerel kan wel een misdadiger zijn, terwijl wij het eten uit de keuken halen, gaat hij misschien wel vandoor met… met….Het tafelzilver! Zegt Elly spottend.



Nou dat hebben we gelukkig niet, dus dat kan hij niet meenemen. Kom op, Joop, je zegt zelf dat Kerst  bedoeld is om een goede daad te doen. Nu krijg je een kans en dan krabbel je weer terug. Denk er tenminste eens over na. We hoeven het morgen nog niet te vragen, dat kan desnoods de vierentwintigste nog, zo, n volle agenda zal hij niet hebben. Joop moppert nog wat na, dan zwijgen ze erover. Maar in Elly’s hoofd gaan de plannen verder. Ze krijgt er steeds meer zin in. Wat is mooier dan om zo, n arme kerel te laten zien wat Kerstmis betekent! Ze zullen zorgen voor een prachtig versierde boom, veel kaarsen in huis en een heerlijke maaltijd. Niet al te aparte gerechten,dat schrikt misschien zo,n man af,maar wel een goed stuk vlees,gebakken krieltjes,groente en misschien tuttifrutti? Een lichte bouillon vooraf en als toetje …ijs of toch liever pudding? Vooruit dan maar, jij je zin, onderbreekt Joop haar gedachten. Maar ik blijf hem in de gaten houden, ik… Ja, dat weet ik nu wel!

Houd toch op, Joop. Ten slotte was het jou idee om een goede daad te doen met Kerst, dan moet je ook mee werken en er helemaal voorgaan. Ik ga hem morgen direct vragen, goed? Dan kunnen we onze plannen gaan maken. De kerstboom dacht ik, en wat extra versiering. Ja, Ja, rustig aan hoor, de koningin komt niet op bezoek! pruttelt Joop. Toch merkt Elly de dagen erna dat Joop er zelf ook meer plezier in begint te krijgen. Het lijkt erop dat iets goeds doen voor een ander hem een voldaan gevoel geeft. Alsof hij zeggen wil: ze zullen die sloeber inderdaad eens laten zien wat Kerstmis betekent! Ook Elly is er vol van, het geef haar opeens weer een doel, na de teleurstelling dat de kinderen dit jaar niet komen.


Op haar uitnodiging reageerde de man eerst wat niet begrijpend, alsof hij zich niet kon voorstellen dat hij echt werd gevraagd voor Eerste kerstdag. Pas toen ze vertelde dat ze wil laten zien, wat kerstfeest betekent, had hij enthousiast geknikt en geantwoord: Ah, ik begrijpt nu, ik komen graag, dankoewel. Ze heeft hun adres opgeschreven en het briefje aan hem gegeven. Nu is het zover. Joop en Elly zitten te wachten, ze zijn een beetje zenuwachtig: zal hij wel komen? En hoe zou het gaan? Er word gebeld. Joop doet open, de straatnieuwsman stapt binnen, hij schudt handen en stelt zich voor, Manuel.”


Dan zitten ze in de kamer. Manuel kijkt bewonderd rond, naar de kerstboom en de kaarsjes. Elly schenkt koffie in en presenteert taart, ze is gewoon een beetje nerveus. Joop leunt zelfvoldaan achterover in zijn stoel, hij heeft blijkbaar geen last van zenuwen, hij stelt Manuel wat vragen.

Manuel geeft beleefd antwoord. Als ze de koffie ophebben, gaat hij wat naar voren op zijn stoel zitten. Zijn ogen glinsteren, zijn gezicht staat blij, als hij zegt: Dankoewel, ik komen mag. U zei, en hij knikt naar Elly, laten zien wat kerstfeest betekent, u niet weten? Ik graag vertellen: Jezus is geboren, kindje, toen een grote man, aan kruis gestorven, uit liefde voor u, voor Manuel.

Daarom Manuel rijke man met prachtige toekomst! Straatnieuws verkopen is mooi, deze nieuws vertellen veel meer mooi! Dankoewel.

Ingezonden door Suzan de Boe.

WAT VERLOREN WAS.
(Geschreven door Barend van Olreim )

Hoe moeizaam sleept men zich voort,
terneer gedrukt, nooit blij,
en elk gesproken troostend woord
breekt af op: niet voor mij.
Het Evangelie? t’ is heel fijn,
maar ik ben veel te slecht,
er kan voor mij geen redding zijn,
zo denken ze oprecht.

Maar God zij dank voor wat ik las,
dat is beslist niet waar,
Hij zoekt juist wat verloren was,
vat moed, geloof het maar!
In Lucas negentien, vers tien,
kan ieder die het leest
het met zijn eigen ogen zien:
t’ Is ook voor mij geweest.

Al zijn uw zonden nog zo rood,
maar als u ze belijdt,
dan mag u weten: Christus’ dood
heeft mij ervan bevrijd!
Strek dus de slappen knieën weer,
wees blij dan als een kind,
omdat, geprezen zij de Heer,
Hij óók u zo bemindt!

Vogel uit het verre land,
vonk van goddelijke brand.
Pleister op de wonde.
Tak en  wortel van de stam,
kiem van wat tot leven kwam.
Grond van alle gronden.
Frisse adem van de Heer,
Heil”ge Geest, o daal toch neer.
 
Nestel in mijn leeg bestaan,
steek een vuurhaard in ij aan.
Heel geslagen wonden.
Wek in mij een nieuwe groei,
breng mijn leven weer tot bloei.
Maak het ongeschonden.
Geef mij, Heer, een drenkeling,
hart – op- hart beademing 

Opgemaakt door Suzan de Boe