De overtocht naar het Avondland
19/07/21 14:53
De overtocht naar het Avondland.
Het schip met bolle zeilen sneed door het blauwe water van de zee. Boven de haven van Neapolis stond de tempel van Diana de godin van
de jacht op een rots. Ze kwamen in het land van de Griekse godinnen die naar men zei woonden op sneeuwbergen van de Olympus. De zeilen werden neergedaald matrozen roeiden het schip naar de kade. Chaire! Riepen de mensen hen toe toen ze uitstapten. Hier waren ze nu aan de overkant de zon zou hier in de zee opkomen en ondergaan achter de bergen net andersom als ze gewend waren. Achter de bergpas lag de stad Philippi een Romeinse kolonie. Daar gingen ze heen een stad vol tempels met straten van marmer. Hun eerste vraag was toen ze de poort binnen kwamen, was: Waar is de Joodse Synagoge, het huis van samen komst? De winkelier haalde zijn schouders op hij wist er niets van. Waar ze ook vroegen niemand kende de Synagoge. Er is hier geen joodse tempel wij hebben zelfs tempels genoeg was het antwoord. Ze wachten maar tot het sabbat was. Er zou toch wel ergens een Joodse gebedsplaats zijn in de buurt van de rivier? Terwijl zij op sabbat langs het ruisende riviertje wandelden hoorden zij zingen het leek wel een psalm. Achter een tuinmuur onder de wilgenbomen zat een groep vrouwen Sjaloom, Eirènè vrede riepen zij terwijl zij naar hun toe liepen. Paulus vertelde waar zij vandaan kwamen en dat ze goed nieuws brachten uit de Heilige stad Jeruzalem dat de lang verwachtte Messias gekomen was, Er wordt verteld dat Lydia de purperverkoopster die een groot bedrijf in Philippi had van ververijen en een winkel met purperen stoffen. Met grote aandacht luisterde naar wat Paulus vertelde. De Heer opende haar hart zij kwamen tot geloof in Christus. Toen zij met haar hele gezin en allen die er bij hoorden gedoopt was vroeg zij de gezanten om in haar huis hun intrek te nemen. Paulus en de anderen aarzelden maar zij drong erop aan. Nu gebeurde het dat er telkens als Paulus, Silas, Lucas, en Timotheus op weg waren naar de gebedsplaats een waarzegster achter hen aan kwam lopen, die riep: Deze zijn dienaren van de allerhoogste God die de weg naar het behoud wijzen! Ze was in dienst van een paar heren die haar duur op de slavenmarkt hadden gekocht en veel geld verdienden met haar waarzeggerijen. Ze bleef Paulus dag in en dag uit vervolgen met haar geroep. Tot dat hij er genoeg van kreeg zich omkeerde en zei: Waarzeggende geest, ga uit van haar! Vanaf dat ogenblik riep de vrouw hem niet meer na maar nu kon ze ook niet meer waarzeggen en haar eigenaars merkten dat ze geen geld meer opbracht. Daarom klaagde ze Paulus en Silas bij de burgemeester van de stad aan grepen hen en brachten hen op de markt brachten hen op de markt voor het stadsbestuur, zeggende: Deze mensen brengen onze stad in rep en roer het zijn Joden en zij verkondigden dingen die wij als Romeinen niet moeten aanvaarden. Het volk joelde mee. De stadsbestuurder lieten hun slaan met de roe en zetten hun in de gevangenis. Het was er vuil en donker hol onder de bucht. Met een ketting zaten zij aan de muur vast, hun voeten werden in een houtblok geklemd. Er waren nog meer gevangenen, die een vloekten en tierden en alle goden de godinnen aanriepen die ze maar konden bedenken. Omstreeks middernacht baden Paulus en Silas en zongen psalmen, de lof van God in de nacht. Zulk geluid was er nog nooit gehoord in de gevangenis. De andere gevangen werden stil en luisterden. Misschien hadden Paulus en Silas uren lang door gezongen als of er niets gebeurd was. Wat was dat? Het duurde maar een seconde de grond bewoog er viel iets uit de muur steenbrokken en stof er was een geluid alsof er deuren kraakten. De aarde beefde, kettingen raakten rinkelend los uit de muur. De bewaker schrok op uit zijn slaap. Werd de gevangenis overvallen? De deur werd uit zijn voegen gelicht. Waren ze ontsnapt? Dat zou hem zijn baan en zijn leven kosten! Volkomen de klus kwijt, greep hij naar zijn zwaard om een eind aan zijn leven te maken, maar op het zelfde ogenblik hoorde hij een stem uit het donker: Wij zijn allen hier! Hij liet licht brengen, strompelde over losse rotsblokken naar binnen en viel bevend voor Paulus en Silas neer: Wat moet ik doen om gered te worden? Paulus gaf hem moed en zei: Vertrouw op Jezus, de Heer en ge zult behouden worden en allen, die bij U horen. In die vreemde nacht van de aardbeving hoorde de bewaker de blijde boodschap, dat hij niet bang hoefde te zijn voor het noodlot of voor de boze goden. Al een kind luisterde hij. Toen maakte hij Paulus en Silas los uit het blok en nam hen mee naar zijn huis. Hun kleren zaten nog vol bloed vlekken. De bewaker waste hun striemen af, deed er olie open verzorgde hen. Hij had het niet lang les gehad in het evangelie, en toch wilde hij gedoopt worden samen met heel zijn familie, Vol blijdschap om zijn nieuwe geloof liet hij een tafel aan richten voor zijn gevangenen. Nadat het dag geworden was liet men van het stadhuis weten dat er twee gevangenen vrij gelaten mochten worden, maar Paulus zei: Dat gaat zomaar niet. Ik ben een Romeins burgeren zo iemand mag helemaal niet zonder rechtszaak gegeseld worden en in de gevangenis gezet. Willen ze ons nu maar weer vrijlaten? Laten ze zelf komen en ons uit de gevangenis leiden. De bode brachten de boodschap over aan de stadbestuurders en toen ze deze hoorden, dat ze een Romeinse burger gevangen hadden gezet, schrokken ze. Zelfs kwamen ze bij de gevangenis en met een buiging werden Paulus en Silas naar buiten geleid! Vriendelijk werd hen verzocht toch maar liever de stad te verlaten. Dit was het eerste avontuur in het land van de Grieken, maar de gemeente van Christus in Philippi werd Paulus erg dierbaar. In een brief aan de Philippenzen schreef hij later dat hij vaak aan hen dacht met blijdschap. Verblijdt ook in den Heer te allen tijde! De vrede van God die alle verstand te boven gaat zal uw harten en gedachten behoeden in Christus. U groeten de broeders die bij mij zijn.
Ingezonden door Suzan de Boe.
Het schip met bolle zeilen sneed door het blauwe water van de zee. Boven de haven van Neapolis stond de tempel van Diana de godin van
de jacht op een rots. Ze kwamen in het land van de Griekse godinnen die naar men zei woonden op sneeuwbergen van de Olympus. De zeilen werden neergedaald matrozen roeiden het schip naar de kade. Chaire! Riepen de mensen hen toe toen ze uitstapten. Hier waren ze nu aan de overkant de zon zou hier in de zee opkomen en ondergaan achter de bergen net andersom als ze gewend waren. Achter de bergpas lag de stad Philippi een Romeinse kolonie. Daar gingen ze heen een stad vol tempels met straten van marmer. Hun eerste vraag was toen ze de poort binnen kwamen, was: Waar is de Joodse Synagoge, het huis van samen komst? De winkelier haalde zijn schouders op hij wist er niets van. Waar ze ook vroegen niemand kende de Synagoge. Er is hier geen joodse tempel wij hebben zelfs tempels genoeg was het antwoord. Ze wachten maar tot het sabbat was. Er zou toch wel ergens een Joodse gebedsplaats zijn in de buurt van de rivier? Terwijl zij op sabbat langs het ruisende riviertje wandelden hoorden zij zingen het leek wel een psalm. Achter een tuinmuur onder de wilgenbomen zat een groep vrouwen Sjaloom, Eirènè vrede riepen zij terwijl zij naar hun toe liepen. Paulus vertelde waar zij vandaan kwamen en dat ze goed nieuws brachten uit de Heilige stad Jeruzalem dat de lang verwachtte Messias gekomen was, Er wordt verteld dat Lydia de purperverkoopster die een groot bedrijf in Philippi had van ververijen en een winkel met purperen stoffen. Met grote aandacht luisterde naar wat Paulus vertelde. De Heer opende haar hart zij kwamen tot geloof in Christus. Toen zij met haar hele gezin en allen die er bij hoorden gedoopt was vroeg zij de gezanten om in haar huis hun intrek te nemen. Paulus en de anderen aarzelden maar zij drong erop aan. Nu gebeurde het dat er telkens als Paulus, Silas, Lucas, en Timotheus op weg waren naar de gebedsplaats een waarzegster achter hen aan kwam lopen, die riep: Deze zijn dienaren van de allerhoogste God die de weg naar het behoud wijzen! Ze was in dienst van een paar heren die haar duur op de slavenmarkt hadden gekocht en veel geld verdienden met haar waarzeggerijen. Ze bleef Paulus dag in en dag uit vervolgen met haar geroep. Tot dat hij er genoeg van kreeg zich omkeerde en zei: Waarzeggende geest, ga uit van haar! Vanaf dat ogenblik riep de vrouw hem niet meer na maar nu kon ze ook niet meer waarzeggen en haar eigenaars merkten dat ze geen geld meer opbracht. Daarom klaagde ze Paulus en Silas bij de burgemeester van de stad aan grepen hen en brachten hen op de markt brachten hen op de markt voor het stadsbestuur, zeggende: Deze mensen brengen onze stad in rep en roer het zijn Joden en zij verkondigden dingen die wij als Romeinen niet moeten aanvaarden. Het volk joelde mee. De stadsbestuurder lieten hun slaan met de roe en zetten hun in de gevangenis. Het was er vuil en donker hol onder de bucht. Met een ketting zaten zij aan de muur vast, hun voeten werden in een houtblok geklemd. Er waren nog meer gevangenen, die een vloekten en tierden en alle goden de godinnen aanriepen die ze maar konden bedenken. Omstreeks middernacht baden Paulus en Silas en zongen psalmen, de lof van God in de nacht. Zulk geluid was er nog nooit gehoord in de gevangenis. De andere gevangen werden stil en luisterden. Misschien hadden Paulus en Silas uren lang door gezongen als of er niets gebeurd was. Wat was dat? Het duurde maar een seconde de grond bewoog er viel iets uit de muur steenbrokken en stof er was een geluid alsof er deuren kraakten. De aarde beefde, kettingen raakten rinkelend los uit de muur. De bewaker schrok op uit zijn slaap. Werd de gevangenis overvallen? De deur werd uit zijn voegen gelicht. Waren ze ontsnapt? Dat zou hem zijn baan en zijn leven kosten! Volkomen de klus kwijt, greep hij naar zijn zwaard om een eind aan zijn leven te maken, maar op het zelfde ogenblik hoorde hij een stem uit het donker: Wij zijn allen hier! Hij liet licht brengen, strompelde over losse rotsblokken naar binnen en viel bevend voor Paulus en Silas neer: Wat moet ik doen om gered te worden? Paulus gaf hem moed en zei: Vertrouw op Jezus, de Heer en ge zult behouden worden en allen, die bij U horen. In die vreemde nacht van de aardbeving hoorde de bewaker de blijde boodschap, dat hij niet bang hoefde te zijn voor het noodlot of voor de boze goden. Al een kind luisterde hij. Toen maakte hij Paulus en Silas los uit het blok en nam hen mee naar zijn huis. Hun kleren zaten nog vol bloed vlekken. De bewaker waste hun striemen af, deed er olie open verzorgde hen. Hij had het niet lang les gehad in het evangelie, en toch wilde hij gedoopt worden samen met heel zijn familie, Vol blijdschap om zijn nieuwe geloof liet hij een tafel aan richten voor zijn gevangenen. Nadat het dag geworden was liet men van het stadhuis weten dat er twee gevangenen vrij gelaten mochten worden, maar Paulus zei: Dat gaat zomaar niet. Ik ben een Romeins burgeren zo iemand mag helemaal niet zonder rechtszaak gegeseld worden en in de gevangenis gezet. Willen ze ons nu maar weer vrijlaten? Laten ze zelf komen en ons uit de gevangenis leiden. De bode brachten de boodschap over aan de stadbestuurders en toen ze deze hoorden, dat ze een Romeinse burger gevangen hadden gezet, schrokken ze. Zelfs kwamen ze bij de gevangenis en met een buiging werden Paulus en Silas naar buiten geleid! Vriendelijk werd hen verzocht toch maar liever de stad te verlaten. Dit was het eerste avontuur in het land van de Grieken, maar de gemeente van Christus in Philippi werd Paulus erg dierbaar. In een brief aan de Philippenzen schreef hij later dat hij vaak aan hen dacht met blijdschap. Verblijdt ook in den Heer te allen tijde! De vrede van God die alle verstand te boven gaat zal uw harten en gedachten behoeden in Christus. U groeten de broeders die bij mij zijn. Ingezonden door Suzan de Boe.